شب غربت (باور عشق) شعری از ف.شیدا

شب غربت(باور عـــشق)

توی  تنهائی  کوچه  ...   راهیم  مثه    یه  عابر

یه غریبه   پره  غمها ،   مثه   غربت     مهاجر

پابپای    غربت   شب  ، یه دل  همراهم  نمونده

این غریبی «منو ازمن» ،باز به تنهائی رسونده

باور ء  یه عشقه  زیبا  ،    باور یه قلب   عاشق

رفته  از  خاطر   قلبم    ،   درگذار   این  دقایق

باور  عشقی که  باشه ،  تا  همیشه  در   کنارم

شده   یک  امیده رفته   ،  دیگه   امیدی  ندارم

نیمهء  گمشدهء من  ،   گمشده    تو   روزگارم

اونکه  تا  ابد  بمونه   ،‌  تا   همیشه  در کنارم

 پس  کجاست  همسفر من ، اونکه قلبمو ببینه؟

اونکه  گرمی   وجودش,   توی قلبم من بشینه؟

اونکه در لحظهء غمهام  ، واسه  عشقش  بیقرارم

اونکه توی بی کسی هام ، شونه هاشو  کم  میارم؟

باور  عشقی  که  باشه ، تا  همیشه   در  کنارم

شده  یک  امیده  رفته ،   دیگه   امیدی   ندارم

سورده فـرزانه شــیدا