بادپا باید رفت!!!

 

 

طعنه باد نهیبم زد ورفت

 

 

وبه گوش دل گفت: ماهمه رهگذریم

 

 

ودلم باز به آهستگی آرامی

 

 

 تا دم  کوچه دلتنگی رفت

 

 

روزگاری که گذشت

 

 

خاطر رفتن و رفتن ها بود

 

 

لیک تا مرز رسیدن بر خویش

 

 

همچنان راهی بود همچنان

 

 

کوچه وپس کوچه ی بسیاری داشت

 

 

ورسیدن به سرا منزل  عشق

 

 

در پس اینهمه رفتن ها نیز

 

 

باز ناپیدا بود باز هم راهی بود!

 

 

ودلم راهوسی خوش میکرد

 

 

که به همپائی باد

 

 

ره صدساله به یکشب ... یکروز

 

 

باد پا ...شیدا دل

 

 

طی کنم با همه  ی قدرت خویش

 

 

عمر بس کوتّه وما در گذریم

 

 

بادپا باید رفت

 

تا سرامنزل عشق...تا رسیدن به بهار

 

 

تا شکوفائی دل!!!

 

 

بادپا باید رفت!!!

 

 

 

شنبه 21 اردیبهشت 1387

 

 

فـــرزانه شــــیدا