تو تنها نیستی

بیاد    آرم    من    آن     ایام      دیرین

که   تنها بودی   و   محزون   و  غمگین 

ز    همدردی    شدم    تک   یاور    تو

رهاندم     غصه     را     از    باور    تو 

هدف    اول     فقط      دلداریت     بود

مرا      فکر     نشاط    و  شادیت   بود 

 دگر    تاب        تماشای        غم    یار

نبود    اندر    دل    محزون    و    غمدار 

نشد     بی اعتنا     باشم   غمت   را

و    یا    بینم    ترا   در     غصه     تنها 

 ترا    در     رنج    تو     کردم  حمایت

نکردم    هرگز    از    دستت     شکایت 

ولی     کم کم    شدم   من  عاشق تو

به   غمها   تک   رفیق     صادق       تو 

پناهت    بوده ام  در    رنج   و  غمها

به  اسم   اینکه     غمگینی    و     تنها 

به   رنجت   سر   به    زانویم      نهادی

ولی   در   شادیت     راهم         ندادی 

گرفتی   در  غمت   ما  را  به       آغوش

بدرمانت    مرا     کردی          فراموش 

به    جهدم    دل   ز غم    آزاد     کردی

مرا    ویران     و     خود   آباد      کردی 

ز  دلجوئی   یک       تنهای          ناکام

بناگه     پای    من       افتا د  در    دام 

همان  قلبی   که از   بهر  تو      کوشید

به   "ظلم"   تو   لباس   غصه     پوشید 

چو    تنهائی    قلبت   را     شفا    شد

خودش  در  بی کسی هایش فنا  شد 

چو  شد  با تو  رفیق   و   همره و    یار

بدام     زندگانی     شد          گرفتار 

چو   آمد  بهر      دلجوئی   و      امداد

خودش  در  دام    صدها   غصه    افتاد 

تو  تنها     نیستی  تنها    منم       من 

که رخت   بی کسی را  کرده  بر  تن 

منی  که   رنگ  شادی  را        ندیدم

برای    تو   غمی       دیگر     کشیدم 

منی   که  با  همه  تنهائی       خویش

دلم   از   بی کس های تو  شد ،  ریش 

منم  که   با   همه   اندوه   و      دردم

خودم   را   در  غمت    بیچاره    کردم 

منم  که  با   شکسته     قلب    خونبار

شدم   بر    سینه’   غمگین    تو    یار 

منم   که    آمدم   از   بهر         درمان

خودم    را    کردم   از بهر    تو    ویران 

منم   ناجی    قلبی   زار      و خسته

که  اکنون  خود   او  قلبش    شکسته 

تو  تنها   نیستی    تنها   دل    ماست

که    در تنهائیش   ،  تنهاترین  هاست 

برو     یارم   برو   دل  را    رها     کن

برو   با   دیگری   اینسان     جفا   کن 

برو   قلبی   دگر   بشکن   به     تزویر

به   نیرنگی    برو،     یار ی  دگر   گیر 

حنایت   بیش   ازین    رنگی       ندارد

که   دل    دست   خطا کارت    فشارد 

برو    قلبی   دگر   در     غصه   بشکن

دلی    دیگر    به    زیر   پا      بیافکن 

نمی خواهم    مرا    گیری   به    بازی

دروغ    تازه ای   بر      ما        بسازی 

کنون   دیگر    شدم    آگاه     و هشیار

شدم    از عشق  تو   رنجور    و  بیزار 

نبودم    گر   ترا    دلدار   و     دلسوز

نمی دیدم     دل  خود    را   بدین روز 

بآسانی   مرا       تنها           نهادی

کنون  با  دیگری  خوشحال   و شادی 

برو   یارا      غلط کردم ،      خطا بود

خطایم     مهربانی   با  جفا       بود 

کنون    فهمیده    از   این        قضایا

نباید      مهربان      باشم         بدنیا 

سروده ی : فرزانه شیدا