دریای محبت - فرزانه شیدا/ fsheida

 

من بدریای   محبت در عشق 

  موج  در موج  همه   فریادم   

ساحل روح مرا قسمت  بود 

که تو چون شن بدهی بر بادم  

مانده ام با دل  دریائی خویش 

   موج بی ساحل  افتاده  به  باد    

آه ای عشق چه گویم زغمش 

از غم وهجر ونبودش  فریاد   

با چه امید به هر جوشش اشک  

موج  اشکم  برود  بی ساحل 

در کجا  سینه   بگیرد  آرام 

در کجا ر وح بگیرد   منزل؟!  

بعد از این قلب منو  دربدری 

بعد ازاین موج سرشکم شب وروز  

 آه ...ای عشق  دگر  باره  ببین

دل من باغم خود مانده  به سوز!   

 او که  بی هر سخنی راهی  شد  

 همچو یک  قایق  گم کرده مسیر 

دل  دریائی  من را  طی   کرد 

تا که شد از  منو از عشقم سیر !

شاید  او  با   گذر از  بحّر  دلم 

خود گم  کرده ی خود  پیدا  کرد 

لیک   دریای  دلِ ِ  من  گم   شد 

اوبه عشقی  دل من "شیدا" کرد! 

آه شـیدا ! ... توکه  در  سوزدلی 

دیگر از  درد  د رون باز   مگو 

باش  خاموش  و به  خلوت بنشین 

دیگر  آرامش   خود ،  باز  بجو 

باد  هم  گر   گذری  کرد    بدل  

اشک غم  را  بدلت ٫ سیل  مکن 

تو که  "فرزانه "ی   عاقل بودی!

     سوی" شیدا" ئی  خود میل مکن !    

  11  تیرماه 1387  

فرزانه شیدا/ fsheida