باز در خاطره ها گم شده ام
ودل از حسرت غمدیده ی اندوه و شکست
ابری وبارانی ست!!!
ودگرباره سرود غم وعشق
نغمه تلخ شب باران را
در دلم جاری کرد
باز اندوه من از جام غمی شد لبریز
باز درمیکده ی عشق دلی زاری کرد!
وشب گریه واندوه به غمناکی ابر
دل سیری بارید!
دل سیری بارید!
...
من به چشمی بسته
در شبی تار میان بستر
ز قلم واژه ی غم میرانم
و سرشکم زدرون...
بر رخ وچهره و صورت جاری ست...
وز خود میپرسم:
عاشقی تا به کجا
محو دلداه شدن تا به کجا؟!
با ز دیوانه شدن تا به کجا
باز ویرانه شدن تا به کجا؟!
غرق افسانه شدن تا به کجا؟!...
بّه بسوزی تو دراین وادی غم ها بادرد...
تاکه دلسوخته از درد محبت باشی!!!
بس نبودت مگر این تنهائی
تا کجا رسوائی ..تا کجا شیدائی؟!
اینهمه غصه بکامت دادند
زهراندوه بجامت دادند!
محو دلداده شدن تا به کجا
باز دیوانه شدن تا به کجا؟!
قفل وزنجیر به هر دار ودری
تو هم آن غم بدل دربدری !!
با تحمل به کجا راه بری ؟!
بهتر این نیست ز اینجا گذری؟؟!!
خشمی از غصه مگر نیست ترا؟!
بر تو غوغا وفغان نیست چرا؟!
تو شدی مظهر اندوه وعذاب
چه به بیداری غم... یا که به خواب!
روی ایوب دگر گشته سفید
خود ببین این دل غمگین چه کشید!
ساده وبی غل وغش باز بگو
در دلت نیست تنفر ز چه رو؟!
بازهم ناز کش دهر توئی!
باز منت کش هر قهر توئی!!!
دل فرزانه ما نیست بجا
محو شیدائی ما گشته خدا
محو دلداده شدن تا به کجا
باز دیوانه شدن تا به کجا؟!
غرق افسانه شدن تا به کجا؟!
حسرتی مانده درون دل و باز...
شب اندوه چه آرام و سیاه
قصه دارد زمنو بیداری
باز هم مانده درونم خالی
گرچه سرشار سرشک
همچنان در زاری ...همچنان در زاری!!!
۳۱ فروردین ۱۳۸۷/۱۳ آپریل ۲۰۰۸
ســروده فـــرزانه شـــیدا(ف. شــیدا)