نـگاه گـرم و زیـبایـش دوچـشم مـست  گیرایش

 مـراازخود برون رانـد بـسوی عــشق اوخوانـد

 گهی غـمگین نظر دوزد به  قـلبم آتــش افـروزد

  نگاهـش قصه ها دارد زآن  صدها سـخن بارد

 درآن لبــخند رویـائی به شوخی گه به شــیدائی

  کلامی مـیشود تـکرا رکلامی مـانده  دراسـرار

  گهی برمن شود خـیره شود برقـلبء من چـیره

 ولی قـلبم به خود داری  ندارد با دلــش  کاری

 بـدل گویم مکن یـادش مزن درســینه  فـریادش

زهـرعـشقی هـــراسانم  زهـریـاری  گـریزانم

 کنون هم گرکمی شـادم بـوّد  زآنـروزکه آزادم

نـدارم گـریـه و زاری  به عـشقی درگرفـتاری

به خلوت شاد وخـشنودم که تـنها با خودم بـودم

به خلوت گوشه ای دارم درآ ن  تــنهائیم   یارم

ولی  آن   دیـدهء  گـویا پریــشان  مـیکند  ما را

رهـی جـسته به پـندارم  درونء خواب وبـیدارم

تو گوئی گـشته خواهانم که او را بـر دلـم خوانم

نــمیدانـد کـه غـمگـینم .. بهرعـشقی چه بـدبـینم

زهرعـشقی هــراسـان ... زهر یـاری گـریـزانم

نگاهــش با همه ایــنها  شـده تـصویر  قـلب مـا

رهـی دارد به رویـایـم  به روزو صبح شـبهایم

شده درذهن من جاری   دراین دنـیای  تکراری

عجب ازچشم جادویش نگاهش خنده اش رویش

دل ما را چه شـیدا کرد خودش را دردلم جا کرد

من این فـرزانه ء عـاقل...چگونه بوده ام غافل؟؟!!

کنون با خود شوم صادق شـدم شــیدا شدم عاشـق

چه سان گویم که فرزانه شده یک قلب ء دیـوانه

دگردل را نـخواهم  دید که اوازشاخه ما را چید؟!

کنون   دیگر  گـرفتارم   اسـارت مــیشود  کارم

منی که  دل  زکف دادم  چه سان گـویم که آزادم

من آن فـرزانهء  شـیدا شـدم عـاشق.. خـداوندا!!!

بـخوان یک  فاتحه برما که شد این قـلب ما شـیدا

 1362 سوم  اردیبهشت

بازنویسی ۱۳۸۶آبانماه

از: فـرزانه شــیدا

... و فــارسی شکــر است ... 

یادت نره:

گفتار نیگ پندارنیگ کردار نیک