●
پــشت دوازهای ســـــکــوت:
مانده دردی که در درون خـفتــه
با ســخن های تلخ و ناگفـتــــه
همـره صـد فـغان و صــد بیــداد
از دلــی بیـــــقرار و آشـــفــته
پـشــت دروازه های خــامـوشـی:
مانده اشکی چو چشمه جوشنده
گـــریه های مـــیان هـــر خـــــنده
بغـض تلخــی که بسته راه نفـس
خــسته جانــی ز غـــصه آکـــنده
پـشـت این دیده های اشــک آلـود:
مــانــده دردی زقلــب غــــم دیده
صـــد شــراره ز قلـــب رنجـــــیده
اشــک جـوشـانـــی از پـی روزن
غـم صــدائــی به سینــه پـیچیده
پـشـت این بیـــصدا لـب بــســته:
قصــه هــای ز قـــــلب وامـــانده
سـر گذشتــی غمیـن و ناخـ وانده
پا فتـاده تنــی ز غـــم ســــوزان
غـــمدلــی ناتـــوان و درمـــــانده
آری انــدر ورای هـــر چــــیــزی:
راز هــای نـهــفته بسیــار اسـت
انــدرون دلان چـه بیــما ر اســت
در شـب ء بیــصدا ی خـاموشـی
دیـده هائی ز غـصه بیـدار اســت
آری آن رازهـــای پــــــنهانــی:
در درون در خــفا شـده مـدفـون
آن دل غـم کـــــــشیده محـزون
گریه ها در درون شــود جــاری
سینه گشتـه ز غصه ها پرخـون
آری ..آری همیشه پنـــهان است:
اشـــکها ،گـریه ها، سخن، فـریاد
از هــمین ها دلـــی رود بـر باد
تا که هستی کسی بیادت نیست
مـــرگ تـــو آورد تــــرا بـــر یاد
