شعری از دکتر رجائی
رجائی هستم
 

دکتر در زبان و ادبیات فارسی
 

اهل قایمیه فارس
 

در حال حاضر در دانشگاه قم مشغول به تدریس می باشم.
 

 
سایت:
 
 
 
 
صبح از شقیقه های من آغاز می شود
 
 
 
 
 
 
دل ِ من ، چنگ ِ افسونست و هر عشق
 
 
در آن بنهاده از خود یادگاری
 
 

ز هر مهری در او افسرده یادی
 
 

 ز هر مویی بر او پیچیده تاری
 
 

زرافشان ، پُرگره ، شبرنگ ، بی تاب
 
 

 به هم پیوسته بس گیسو درین چنگ
 
 

خمُش در انتظار ِ زخمه ی سوز
 
 

که تا خود رازها گوید به آهنگ
 
 

 شبانگاهان که در تنهایی ِ سرد
 
 

به دامن گیرم این ساز ِ کهن گوی
 
 

 به زیر ِ لغزش ِ نرم ِ سر انگشت
 
 

 هزاران یاد ِ خوش خیزد ز هر موی
 
 

 فضای ِ خانه لرزد آنچنان گرم
 
 

که زیبا کودکانم بر سر آیند :
 
 

 " پدر ! این چیست ، این بانگ ِ دلاویز
 
 

که در کاشانه ی ما می سرایند ؟ "
 
 

 زنم از گوشه ی دیگر کشد بانگ
 
 

که بس کن مرد ، زین هنگامه بس کن !
 
 

 نه برنایی دگر با این دو فرزند !
 
 

 بدین پیرانه سر ، ترک ِ هوس کن !
 
 

ولی من دور از آن اندرز ِ بیگاه
 
 

دو گوشم بر سروش ِ آسمانهاست
 
 

 دو چشمم خیره چون کوران و زان یاد
 
 

 شرار ِ آتشم بر استخوانهاست!

نوشته شده توسط : دکتر رجائی
 
 
سایت ایشان: