شعری از فرزانه شیدا- آئینه های صداقت

 

 

 

 

آئینه های صداقت

 

 

 

دیده ..سوزنده ... در آتش غم

 

 

 

چشم آئینه هم ،... سوز غم بود

 

 

 

درکنار نگه ...   قطره  اشکی

 

 

 

کُاُو بخاری شد و بر غم افزود

 

 

 

ای  تو   آئینه های    صداقت

 

 

 

رنگ غم را، زچشمم برون کن

 

 

 

سوزش ء سینه را از....نگاهم

 

 

 

کم کن و عشق اورا فزون کن

 

 

 

من  هنوز از غباری که در آن

 

 

 

گُمره   و.... سرگریبان  عشقم

 

 

راه  ء  دیگر....  ندیدم    بدنیا

 

 

هرکجا رفته و...هر چه گشتم!!!

 

 

غیره ء   آئینء   عشق   ومحبت

 

 

  راه   و رسم ء دگر را .. ندانم

 

 

یاورم باش و گُو چاره  راهی

 

 

تا  دلم  را.... به جائی  رسانم

 

 

ای  تو   آئینه های    صداقت

 

 

در نگاهم ... تو دیدی غمم  را!!!

 

 

 

بوده ای  د رکنارم  دراین عشق

 

 

 

دیده ای غصه های  شبم را  !!!

 

 

شاهدء عشقء من بودی و... من

 

 

دفترء    شاعری   هم    گشودم

 

 

گریه ام  با تووُ  ....  دفترم  بود

 

 

عاشقی.... مست  و آشفته  بودم

 

 

حال ء خود را ... ندیدم به جائی

 

 

 ،،جز که کردم نگه درنگاهت،،!!!

 

 

با دلم.... گفته ای..... صادقانه

 

 

 

،،عاشقی بوده تنها گناهت،،،!!!!

 

 

گفته ای روحء  خود را   مَبازی

 

 

 

بّه که یابی ...  رهء دیگری را‌!!!

 

 

 

ورنه  از  زندگی   خوش نبینی

 

 

 

گربمانی  ...   بامید ء  فردا!!!

 

 

 

آری ای آینه ! حق چو گوئی!!!

 

 

 

میروم... راه دیگر .....بیابم !!!

 

 

از همه عاشقی..،،قلب سوزان،،

 

 

اشک  و  غم بوده ....تنها جوابم

 

 

۱۸ مهرماه ۱۳۸۳

 

سروده ء فرزانه شیدا