تحلیل ذهن

 

پرسه زدن در جایی که خاطره های ان  

فقط به چند جمله پر وزن ختم می شود. 

جز لعن و تحلیل ذهن برایم کار گشا نیست 

روزهایی را از پیش رو گذراندم . 

روزهایی سرشار از نیاز و در انتظار گشایش درهای بسته 

غرق بودم در لحظه هایی که لبریز بود از ذوق و شیدایی  

که از وجود ان مست شده بودم 

من اتفاق و پدیده تازه ای نبودم.   

وهیچ گاه خود را ابراز نکردم.چرا که نیست شدن   

در هست ذات لاشریک او کفاف این دنیا را می دهد. 

گفتن و دم زدن از لایق بودن حرف باطلی خواهد بود. 

برای زنده ماندن یک دم وبازدم کافیست. 

اما امروز من به سختی نفس می کشم 

روزهای پر رفت وامد و پر از لبخند های سنگین و نگاه های یتیم نواز 

 همراه با حرف هایی که به خس خس سینه شبیه هستند 

نوشتن مشتی افکار بیهوده 

 برای درمان وتسکین یک لحظه خواستن  و زندگی کردن. 

دیگر نخواهم نوشت
 

گفتن از شعر و تغزلها ی بی محتوا کاری بس عبس است. 

رنگ کردن پرهای سیاه ارمغان طاووسی نخواهد بود 

لبریز از هوس و سرشار از میل هستم.از سرزنش باکی نیست. 

منت عابد و زاهد ارزانی ادمکهای پر ادعا. 

تمام بودن من به نام ساها جان گرفته. غربت ما به هم گره خورده. 

سر به سینه و دست در اغوش یکدیگر بی تاب یک لحظه دوری 

وادی السلام من تنها یک مدفون داردبه نام ساها  

ومن هر روز این گونه فریاد میکنم : سلام بر ما 

کاروان ما منزلگاهی ندارد. 

متنعمان پر ادعا در هر عبور بر ما مینگرند ومیخندند . 

وگاه به تمسخر سکه ای به ما هدیه میدهند 

سلام بر ما که غباری بودیم در امتداد راه مردمان به قدمی به بالا می رفتیم  

و به حالت تعلیق در میامدیم و باز بر خاک می نشستیم 

سلام بر ما که فریاد مان از لبهایمان فراتر نرفت

 نویسنده: saha   

ساها شوکران

 

http://beyt.ir   

دریای محبت - فرزانه شیدا/ fsheida

 

من بدریای   محبت در عشق 

  موج  در موج  همه   فریادم   

ساحل روح مرا قسمت  بود 

که تو چون شن بدهی بر بادم  

مانده ام با دل  دریائی خویش 

   موج بی ساحل  افتاده  به  باد    

آه ای عشق چه گویم زغمش 

از غم وهجر ونبودش  فریاد   

با چه امید به هر جوشش اشک  

موج  اشکم  برود  بی ساحل 

در کجا  سینه   بگیرد  آرام 

در کجا ر وح بگیرد   منزل؟!  

بعد از این قلب منو  دربدری 

بعد ازاین موج سرشکم شب وروز  

 آه ...ای عشق  دگر  باره  ببین

دل من باغم خود مانده  به سوز!   

 او که  بی هر سخنی راهی  شد  

 همچو یک  قایق  گم کرده مسیر 

دل  دریائی  من را  طی   کرد 

تا که شد از  منو از عشقم سیر !

شاید  او  با   گذر از  بحّر  دلم 

خود گم  کرده ی خود  پیدا  کرد 

لیک   دریای  دلِ ِ  من  گم   شد 

اوبه عشقی  دل من "شیدا" کرد! 

آه شـیدا ! ... توکه  در  سوزدلی 

دیگر از  درد  د رون باز   مگو 

باش  خاموش  و به  خلوت بنشین 

دیگر  آرامش   خود ،  باز  بجو 

باد  هم  گر   گذری  کرد    بدل  

اشک غم  را  بدلت ٫ سیل  مکن 

تو که  "فرزانه "ی   عاقل بودی!

     سوی" شیدا" ئی  خود میل مکن !    

  11  تیرماه 1387  

فرزانه شیدا/ fsheida