نیاز - نویسنده: saha ساها شوکران

در پرسه زدنهای خالی از غریضه خود

 در این دیار سرد ونامرد تصویرها دیدم.که در

خاطر ازرده ام تا همیشه ماندنی است

تصویر زنی که زمانی بانوی دیار خویش بود

این روزها چهره او دیدنی است

چهره ای محزون همرا ه با شرم نداشتن در برابر خواسته طفل خرد سالش

طفل خردسالی که با گذشت پنج بهار از عمرش

معنای زنده بودن تا زندگی را نمی داند

او معنای نیاز را نمی داند دیگران هم نخواهند فهمید

نیاز برای متنعمان پر ادعا گنگ است

نیاز صدای خشن وساینده مرد صاحب خانه است

که اجاره بهای خویش را طلب میکند

نیاز چهره شکسته وصدای حزن الود زنی خسته است

نیاز جان کندن به هنگام کاری سخت در ان مریضخانه است

نیاز سرخ کردن صورت با سیلی است

نیاززخم زبان اشناست

نیاز بستن دهان ناپاک مردمان بی ایمان است

نیاز اشک زنی توام با حسرت است

نیاز ناله ی خاموش غریبی هنگام نماز است

نیاز ایثار مادری برای تقصیر فرزند است

نیاز پروردگار را ستایش کردن به زیر شلاق بی رحم زندگی است

آری ای عزیز دل این چنین است این تلخابه که لبریز شده به پیمانه درد

روزها گریستم به دردهایشان وهیچ گاه مرا با درد جدایی نیفتاد

 تا جایی که برای نجابت عشق در شبی گریه ها کردم

میرزا کاتب:ساها شوکران

 نویسنده: saha ساها شوکران

تحلیل ذهن

 

پرسه زدن در جایی که خاطره های ان  

فقط به چند جمله پر وزن ختم می شود. 

جز لعن و تحلیل ذهن برایم کار گشا نیست 

روزهایی را از پیش رو گذراندم . 

روزهایی سرشار از نیاز و در انتظار گشایش درهای بسته 

غرق بودم در لحظه هایی که لبریز بود از ذوق و شیدایی  

که از وجود ان مست شده بودم 

من اتفاق و پدیده تازه ای نبودم.   

وهیچ گاه خود را ابراز نکردم.چرا که نیست شدن   

در هست ذات لاشریک او کفاف این دنیا را می دهد. 

گفتن و دم زدن از لایق بودن حرف باطلی خواهد بود. 

برای زنده ماندن یک دم وبازدم کافیست. 

اما امروز من به سختی نفس می کشم 

روزهای پر رفت وامد و پر از لبخند های سنگین و نگاه های یتیم نواز 

 همراه با حرف هایی که به خس خس سینه شبیه هستند 

نوشتن مشتی افکار بیهوده 

 برای درمان وتسکین یک لحظه خواستن  و زندگی کردن. 

دیگر نخواهم نوشت
 

گفتن از شعر و تغزلها ی بی محتوا کاری بس عبس است. 

رنگ کردن پرهای سیاه ارمغان طاووسی نخواهد بود 

لبریز از هوس و سرشار از میل هستم.از سرزنش باکی نیست. 

منت عابد و زاهد ارزانی ادمکهای پر ادعا. 

تمام بودن من به نام ساها جان گرفته. غربت ما به هم گره خورده. 

سر به سینه و دست در اغوش یکدیگر بی تاب یک لحظه دوری 

وادی السلام من تنها یک مدفون داردبه نام ساها  

ومن هر روز این گونه فریاد میکنم : سلام بر ما 

کاروان ما منزلگاهی ندارد. 

متنعمان پر ادعا در هر عبور بر ما مینگرند ومیخندند . 

وگاه به تمسخر سکه ای به ما هدیه میدهند 

سلام بر ما که غباری بودیم در امتداد راه مردمان به قدمی به بالا می رفتیم  

و به حالت تعلیق در میامدیم و باز بر خاک می نشستیم 

سلام بر ما که فریاد مان از لبهایمان فراتر نرفت

 نویسنده: saha   

ساها شوکران

 

http://beyt.ir   

دریای محبت - فرزانه شیدا/ fsheida

 

من بدریای   محبت در عشق 

  موج  در موج  همه   فریادم   

ساحل روح مرا قسمت  بود 

که تو چون شن بدهی بر بادم  

مانده ام با دل  دریائی خویش 

   موج بی ساحل  افتاده  به  باد    

آه ای عشق چه گویم زغمش 

از غم وهجر ونبودش  فریاد   

با چه امید به هر جوشش اشک  

موج  اشکم  برود  بی ساحل 

در کجا  سینه   بگیرد  آرام 

در کجا ر وح بگیرد   منزل؟!  

بعد از این قلب منو  دربدری 

بعد ازاین موج سرشکم شب وروز  

 آه ...ای عشق  دگر  باره  ببین

دل من باغم خود مانده  به سوز!   

 او که  بی هر سخنی راهی  شد  

 همچو یک  قایق  گم کرده مسیر 

دل  دریائی  من را  طی   کرد 

تا که شد از  منو از عشقم سیر !

شاید  او  با   گذر از  بحّر  دلم 

خود گم  کرده ی خود  پیدا  کرد 

لیک   دریای  دلِ ِ  من  گم   شد 

اوبه عشقی  دل من "شیدا" کرد! 

آه شـیدا ! ... توکه  در  سوزدلی 

دیگر از  درد  د رون باز   مگو 

باش  خاموش  و به  خلوت بنشین 

دیگر  آرامش   خود ،  باز  بجو 

باد  هم  گر   گذری  کرد    بدل  

اشک غم  را  بدلت ٫ سیل  مکن 

تو که  "فرزانه "ی   عاقل بودی!

     سوی" شیدا" ئی  خود میل مکن !    

  11  تیرماه 1387  

فرزانه شیدا/ fsheida

  

تو تنها نیستی

بیاد    آرم    من    آن     ایام      دیرین

که   تنها بودی   و   محزون   و  غمگین 

ز    همدردی    شدم    تک   یاور    تو

رهاندم     غصه     را     از    باور    تو 

هدف    اول     فقط      دلداریت     بود

مرا      فکر     نشاط    و  شادیت   بود 

 دگر    تاب        تماشای        غم    یار

نبود    اندر    دل    محزون    و    غمدار 

نشد     بی اعتنا     باشم   غمت   را

و    یا    بینم    ترا   در     غصه     تنها 

 ترا    در     رنج    تو     کردم  حمایت

نکردم    هرگز    از    دستت     شکایت 

ولی     کم کم    شدم   من  عاشق تو

به   غمها   تک   رفیق     صادق       تو 

پناهت    بوده ام  در    رنج   و  غمها

به  اسم   اینکه     غمگینی    و     تنها 

به   رنجت   سر   به    زانویم      نهادی

ولی   در   شادیت     راهم         ندادی 

گرفتی   در  غمت   ما  را  به       آغوش

بدرمانت    مرا     کردی          فراموش 

به    جهدم    دل   ز غم    آزاد     کردی

مرا    ویران     و     خود   آباد      کردی 

ز  دلجوئی   یک       تنهای          ناکام

بناگه     پای    من       افتا د  در    دام 

همان  قلبی   که از   بهر  تو      کوشید

به   "ظلم"   تو   لباس   غصه     پوشید 

چو    تنهائی    قلبت   را     شفا    شد

خودش  در  بی کسی هایش فنا  شد 

چو  شد  با تو  رفیق   و   همره و    یار

بدام     زندگانی     شد          گرفتار 

چو   آمد  بهر      دلجوئی   و      امداد

خودش  در  دام    صدها   غصه    افتاد 

تو  تنها     نیستی  تنها    منم       من 

که رخت   بی کسی را  کرده  بر  تن 

منی  که   رنگ  شادی  را        ندیدم

برای    تو   غمی       دیگر     کشیدم 

منی   که  با  همه  تنهائی       خویش

دلم   از   بی کس های تو  شد ،  ریش 

منم  که   با   همه   اندوه   و      دردم

خودم   را   در  غمت    بیچاره    کردم 

منم  که  با   شکسته     قلب    خونبار

شدم   بر    سینه’   غمگین    تو    یار 

منم   که    آمدم   از   بهر         درمان

خودم    را    کردم   از بهر    تو    ویران 

منم   ناجی    قلبی   زار      و خسته

که  اکنون  خود   او  قلبش    شکسته 

تو  تنها   نیستی    تنها   دل    ماست

که    در تنهائیش   ،  تنهاترین  هاست 

برو     یارم   برو   دل  را    رها     کن

برو   با   دیگری   اینسان     جفا   کن 

برو   قلبی   دگر   بشکن   به     تزویر

به   نیرنگی    برو،     یار ی  دگر   گیر 

حنایت   بیش   ازین    رنگی       ندارد

که   دل    دست   خطا کارت    فشارد 

برو    قلبی   دگر   در     غصه   بشکن

دلی    دیگر    به    زیر   پا      بیافکن 

نمی خواهم    مرا    گیری   به    بازی

دروغ    تازه ای   بر      ما        بسازی 

کنون   دیگر    شدم    آگاه     و هشیار

شدم    از عشق  تو   رنجور    و  بیزار 

نبودم    گر   ترا    دلدار   و     دلسوز

نمی دیدم     دل  خود    را   بدین روز 

بآسانی   مرا       تنها           نهادی

کنون  با  دیگری  خوشحال   و شادی 

برو   یارا      غلط کردم ،      خطا بود

خطایم     مهربانی   با  جفا       بود 

کنون    فهمیده    از   این        قضایا

نباید      مهربان      باشم         بدنیا 

سروده ی : فرزانه شیدا