ـــــــــــــ ¤¤¤ زیبا رنگ ِزندگانی ¤¤¤ــــــــــــ

 

ـــــــــــــ ¤¤¤ زیبا رنگ ِزندگانی ¤¤¤ــــــــــــ
چه زیبا رنگِ سبز ِزندگانی ست

چو پر شور از شراری جاودانی ست

مرا هر دم بَرد در خیل رویا

مرا با زندگی راز نهانی ست

دراین زیباچه ی رویای دهر

تو گوئی چهره از شورِ جوانی ست

نمی بینی چروکی را بصورت

دراین چهری, که درآن صد معانی ست

به زیبا منظر مغرور دنیا

تلاش« زیستن»در هر زمانی ست

مرا در ,لحظه ها, جان میدهد او

«صدای زندگی» چون یار جانی ست

درآن دم کز سر شوقی روانم

پر پرواز قلبم آسمانی ست

مرادم دروصال آرزوهاست

اگرچه راه« رفتن »بی نشانی ست

رَوم اما بدنبال خیالم

چو عمر« آدمی» کُوتاه وُ فانی ست

مُرادم , قلّه ها دراوج پرواز

هدف در اوج پرواز جهانی است 

 

¤¤¤ فرزانه شیدا/اُسلُو /نروژ -1388¤¤¤ 

غربتی بیش نبود

 

غربتی بیش نبود  

 

غربتی بیش نبود ...رفتن و دور شدن از وطنم

 

وکنون می بینم ....

 

که به صد خاطره پا بندم باز

 

و به آن خاک که با نم نم آب

 

بوی گلهای بهاری میداد

 

و به آن کوچه و پس کوچه شهر

 

که ز آوای منو ما پر بود

 

چشم چون می بندم

 

باز می بینم من

 

بازی و همهمهء طفلان را

 

و صدای گرمی

 

که به آوا میگفت:

 

آی سبزی دارم...سبزی تازه باغ

 

و چه دوریم و غریب ..

 

زآنهمه همهمهء "شهر امید"

 

و زآن "تهرانی"

 

که به آغوشی باز

 

همه را جا میـداد!

 

لیک در سردی غـربت حرفی ست

 

که مرا میخواند

 

سوی دلبستن و همراه شدن

 

با تو ای ایـرانی

 

وبدل میگوید:

 

هـرگـز از یاد مبــر

 

که تو از کشور شعر و ادبی

 

زاده کشور حافظ  ســعدی

 

زاده نور و محبـت ...گـرمی

 

و مبادا که دلت زینهمه سردی غربت شکند

 

در دلـت خورشیدیست

 

که غروبی نپذیرد هـرگـز

 

عشــــق را یــاد آور

 

که ز آغاز تـولــــد با ما

 

سخنــی دیـگر داشــت

 

و مـداوم میگفـت:

 

تـو مبـادا که ز خاطـر ببـری

 

که تو روئیــده خاک وطنــی

 

زادهء نور و محبـت ...امیــد

 

زاده ء عشـق و حرارت...خورشیــد

 

و بخـود بایـد گفــت:

 

افتخــاریست بلنــد

 

خــوب بـودن چو یک ایــرانـی

 

"سبـز "چون سبــزی ایـــران ...گیــلان

 

پـاک چـون بـرف دمـاونـد ..."سفیــد"    

 

"ســرخ" چون پـاکـی آن نوگـل سـرخ

 

این سه رنگی

 

که ترا سمبل ایـــران

 

بوده ست

 

پـرچـــم "مهــر " ..."محبــت" ... "امیــد"

 

مظــهر عشق و  صداقت ...خـورشیــد

 

سروده ی :ف.شیدا

      

پلکان عشق

پلکان عشق 

واینک بر سکوهای خیال
درنیمه راهِ پلکانِ عشق وآرزو
که تا عمق قلب آسمان
به قصر طلائی محبت
راه میبرد،ایستاده ام...
گوئی پله های طی شده
در گامهای خیال من...
در وسعت بلندای زندگیم
اگرچه در آخرین گامهای ؛ بودن؛ ...
جز گام برداشتنی
درسودا نبوده است...
...
وتا مرز آخرین پله های عشق
راهی ست بسیار...
انتهای راه چه خواهد بود؟
چه کسی ایستاده در گام آخر رفتن
در نقطه ی رسیدن...
درخط پایان جستجوهای عاشقانه ام
انتظارم را میکشد؟
تو یا خدای عشق؟

هرچند که تو
خود خدای عشق منی
وخداوند عشق، ناجی من!

یکشنبه 22 آذر 1388  

فرزانه شیدا
 

آغوش

ترسم  من از" مرگ " نیست 

من ازاین میترسم که اگه من بمیرم  

کی میخواد ترو اینجوری دوست داشته باشه 

 که من دوستت دارم  

ترجمه از :  فرزانه شیدا  

آغوش 

ترا بادل صدا کردم به سردی ها به خاموشی 

خداوندا چه غمگینم به دنیای فراموشی 

نمیپرسد کسی هرگز درون سینه ات چون شد 

 غم عشقی  کشم در دل غمی بر سینه ودوشی  

هزاران شعله ی دردم هزاران آتش اندوه 

کجا پیدا کنم دستت  , گشایم برتو آغوشی؟    

سروده ی   :  فرزانه شیدا