اشعاری از فرزانه شیدا شاعر معاصر

خدا 

نگه  کن که در خلوت  عشق  او 

دل    آرامشی    دارد    و ایمنی        

نه  دنیای فانی  هراس    تو   شد

نه ترسی ز دشمن , نه از مردنی    

خدا   را    چو  ایمان   بداری ز دل 

خود   او  ,  رهنمای   دلت میشود     

خود او  ,  چاره  سازد بهر مشکلی 

خود   او ,  همنوای   دلت  میشود      

خدا  را تو  باید  که  شاکر شوی

در این روزگار   سراسر  فر یب  

دلی   خالی  از کینه ها   میشود

که  باشد  بدنیای   ظلمت  غریب    

دلی کو به آئین  ,,او,,  آشناست

ره دیگری  میشناسد    به عشق

ره   عاشقان  خدا  روشن  است

کز آن   پرتوئی  تازه  آید  زعشق

خدایا    به  ایمان   ترا     شاکرم

چو تو   همرهم  بوده ای در جهان

مرا آنچنان کرده ای  غرق خویش

که   ترسی ندارم   ز جور  زمان

پناهم   توئی    تکیه گاهم  توئی

به عشقت دل از غصه کردم  رها

مرا   در   جهان   همره    و  یاوری

گشودم   به شکر  تو دست دعا

دعایم   بدرگاه    والای  توست

برآن سجده گاهم  تمنای  توست

نیازم    فقط   مهر تو  عشق تو

نمازم   پر از نور زیبای  توست

شنبه 2 دی1385

شعر از:فرزانه شیدا

نارفیق

دوش اشکی به نگه آمد وبر چهره  چکید

کس د آن خلوت غم اشک منه خسته ندید

هر  زمان  با دل خود  گفتم و میگویم باز

مش و با هرکه  زره آمده همصحبت راز

تا به  کی در کف  پای  دگران   دل  بنهی

تا به کی ساده دل و بی خرد وخام  و تهی

کی   بخود  آمده خود  را بدهی ارج و بها

همچو   یک بنده  وارسته آن   یکّه    خدا

تا  بکی هر  که ز  ره آمده  , باشد غم تو!!

او  که   گوید شده   همراه تو   وهمدم تو؟!

زهر اندوه  به  جان دادی  و همراه  شدی

ا ز شکستن  به رهش  دیر تو  آگاه  شدی

بی خرد اینهمه سرخوردن ازاین دهربس است

نارفیقی  که ترا  میدهد   این زهر   بس است!!!

جز   خدا   یار   دگر   هم   نشود   هم سخنم

آن  خدا  یاور   فـرزانه ء شـیدا     که :  مـنم

شنبه 2 دی1385

شعر از:فرزانه شیدا