قامت عشق -سروده ف.شیدا

 

بر دل  وقامتت ای عشق  اگر جا بشوم

 

 

 

 

غصه ای نیست  اگر واله و  شیدا بشوم

 

 

 

 

منتظر نیست دلم مهر تو دیدن شب وروز

 

 

 

 

بس مرا زآنکه به شوق تو  شکوفا بشوم

 

 

 

 

خوش دمّی را  که غم عشق تو باشد بدلم

 

 

 

 

 ورنه بی عشق تو آواره ی صحرا بشوم

 

 

 

 

فــرزانه شـــیدا

 

 

Farzaneh Sheida

 

 

یکشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۸۷

 

 

نیچه را می میرانم - موضوع:عمومی- از رضا آشفته

 

 

موضوع:عمومی      نیچه را می میرانم

بن بستی نیست     در واقعیت انکار شده ات     رستاخیزی است   و دهانی باز   و یک تیغ از هلال بریده ای     خون آلود ِ آوازی رنجموره     سرت پر از درد       و آسپرین بی خاصیت     و خوابی در پس شهوتی مسکوت     هار می شود سگ بیدار     باغ و برگ ها ...     لرزان در نگاه من     آتیشت می زنم از سر نشئگی های بسیار     بی یار و بی سرنشین مرده ام     و بودا را نمی فهمم و نیچه را می میرانم     خار بر گلویم می برد     بی قطره خونی     می پرم در کوچه ای بن بست     یک بیوه در راه     زمزمه اش الغریب و الغریب     حیران از مستی اسبها     و کردانی ستبر     پا به ماه رود را می روند     آن سوی خیال     و خمار از نگاهی فلسفی     و مردانی خوابیده در بیهودگی روزها

نوشته شده در دوشنبه 26 فروردین 1387 - 19:12:48 ارسال از رضا آشفته

 

برگرفته از سایت شعرنو

 

http://www.shereno.com/index.php?op=artist

stop اندوهی از روی متانت

کتابی  ارزنده از شاعر گرامی

 

 

آقای ایمان رضائی با نام:

 

stop اندوهی از روی متانت

 

 

    اخیرا چاپ ومنتشر گردیده است (ناشر:انتشارات)

 

 

ایران بمیرم بودنت را-سروده ای از:هدی به نژاد (شمیم)

 

ایران بمیرم بودنت را:     ایران، بمیرم بودنت را     اینگونه بی سامان چرائی؟   ایران تو خاک آسمانی   ایران تو اعجاز خدائی   ایران بمیرم بودنت را   فرزندتو در خون شکفته   کس با جهان هرگز عزیزم   از غربت بغض تو گفته؟   ایران، بمیرم بودنت را   ای سرزمین خوب خسته   مردت نشسته از تکاپو   زن حرمت خود را شکسته   ایران، بمیرم بودنت را   آغوش تو مهد غزل بود   خاک تو مهد آفرینش   در بستر رود ازل بود   ایران بمیرم بودنت را   این بی کسان با تو چه کردند   کاینگونه در خویشت شکستی   مردان تو هرگز نه مَردند   ایران، بمیرم بودنت را   حتی درفشت را شکستند   در پرچم شیر و نشانت   نامردمان بی جا نشستند   ایران بمیرم بودنت را   تو مرگ مارا زندگی کن   صدها ستاره هدیه بر تو   ایران من تابندگی کن

سروده ای از:هدی به نژاد (شمیم)

 

 

 

برگرفته از سایت شعر نو:

 

 

http://shereno.com/index.php?op=artist